Update op Tweede Kerstdag. Een blog over delen, waar niet op gereageerd kan worden… Een contradictie in zichzelf. Opnieuw geplaatst. Nu open voor reacties.
Eerste kerstdag. 2011.
Zo’n periode in het jaar dat het woord ‘delen’ net wat vaker valt dan in andere periodes.
Vandaag wat uren gedeeld met familie.
Na thuiskomst zie ik wat deze en gene op Twitter heeft gedeeld.
Ik stuit op een blog van een van mijn favoriete Twitteraars, die spijt heeft van iets wat hij heeft gedeeld.
Ik was van huis uit geen deler.
Er lag een gevaar in delen. Delen van informatie. Van gevoel. Van gedachten. Van wat echt belangrijk voor je is.
Delen deed je niet. Niet met vreemde mensen.
Je hangt de vuile was niet buiten. Je laat je niet in de kaart kijken.
Zoals mensen die niet willen dat je een foto van ze maakt. Alsof je daarmee een stuk van hun wezen afpakt.
Er is iets aparts met delen.
Je zou denken dat zodra je deelt, je iets hebt gegeven en daarmee is het niet meer van jou. Maar je merkt pas wat het je kost als de ander er niet goed mee omgaat. Als die ervoor bedankt bijvoorbeeld. Dan merk je de pijn die verbonden is aan wat je eerder weggaf. Alsof het toch nog aan je vast zat, en met een venijnige ruk van je af wordt getrokken, terwijl die ander het juist niet hebben wil.
Of als de ander dat wat je deelt hernoemt, vervormt, etiketteert waardoor het onherkenbaar voor je wordt, terwijl je weet dat het eerder van jou was.
Dat scheurt. Dat schuurt.
Als delen verlies wordt.
Er is een uitspraak: “ik heb liever spijt van iets dat ik heb gedaan dan iets dat ik heb nagelaten.”
En ik denk dat ik het daar mee eens ben.
Dus moet ik een grote meid zijn als ik deel en de ander laat mijn gedeelte vallen, verwelken of verrotten.
Eens gegeven blijft gegeven.
Ik deel.
En het fijnst is als wat ik deel ergens een plekje mag vinden. Een onderkomen. Waar het vriendelijk wordt ontvangen. Veilig en beschut verder groeit. Een eigen leven mag leiden zonder dat het van mij vervreemd (ontvreemd) raakt.
En ik draag mijn verliezen. De gedeeltes die niet in goede aarde vielen. Zoals een boom kwistig strooit en weet dat niet alles wortel schiet.
En maar goed ook.
Kruin omhoog, blad naar het licht, wortels in de grond.
Dank je wel.
Voor het delen.
Liked this post? Follow this blog to get more.