Doen jullie mee? Was de vraag op Twitter met een link naar waar ik dan aan mee kon doen.
Het was vroeg in de ochtend. De randen van de dag waarin je als ouder het rijk nog even alleen hebt, zolang de kinderen nog in hun schuldeloze pre-waakslaap verkeren. Toen het onder andere aan mij geadresseerde Twitterberichtje met zachte marimbaklanken onder mijn aandacht kwam en me naar bovenstaande site lokte.
En zo stond ik onder de douche. Me afvragend of ik hier nu iets mee moest en ik moest al zoveel en toch kon ik mijn hersenen niet in toom houden. Die waren al vrolijk bubbelend en meanderend woorden en beelden aan het oproepen en verkennen, rondom het thema ontmoeting. Uitwaaierend en terugkerend als postduiven op een missie dikten mijn fantasieën zich in tot:
Hij en Ik
en het meest markante moment van de ontmoeting.
De lengte van een douche, dat kon je nauwelijks ‘moeten’ noemen. De kritische evaluator achterwege latend, tikte ik mijn tweet, nog in dezelfde stroom van de allereerste impuls die mijn hersenen aan het huppelen hadden gebracht.
En ach ja hoe moest je ook alweer nieuwe regels maken, geen idee, dan maar met hoofdletters een nieuwe regel aangeduid. Wie je was | Toonde je rug | Meer dan je gezicht.
Het was klaar.
Hoe klaar het was, ondervond ik vandaag toen de Twitteraar die me uitnodigde mee te doen mij erop attent maakte dat ik ergens stond vermeld, met een LINKJE erbij. Zonder een clou van wat ik zou aantreffen, vond ik mijn eigen woorden terug tussen de Twittergedichten van anderen.
En zo kwam mijn impuls weer bij mij terug. En zette me opnieuw in beweging.
Liked this post? Follow this blog to get more.