Het is altijd riskant: vakantie in eigen land. Zeker vakantie aan zee.
Ergens in mijn hoofd zit een beeld dat het mooi weer zou moeten zijn.
Omdat het vakantie is.
Omdat ik aan het strand ben.
Mijn eerste vakantiedagen waren niet slecht, echter niet zonovergoten, zoals mijn beeld van zomervakantie aan het strand. We hebben de natste en koudste julimaand uit de herinnering achter de rug. Veel reden voor dat mooi-weer-beeld was er dus niet. Toch was het er. Ook als ik kijk naar hoe de afgelopen jaren en jaren de zomermaanden in Nederland verliepen, is er eigenlijk niets dat mijn beeld rechtvaardigt. Ja. We kennen zomerse dagen. Zomerse weken zijn eerder uitzondering dan regel. En zomerse maanden zijn domweg ongekend.
Degene die de uitspraak “is het glas halfvol of halfleeg” heeft bedacht, heeft irritant gelijk.
Hoe meer ik mijn beeld koester, hoe meer ik aan de tekortkant terecht kom. Elk bewolkt -laat staan regenachtig- uur, is een tegenslag, een slag in mijn gezicht, en als ik niet oppas ook nog iets dat mij persoonlijk wordt aangedaan.
Het werd dus tijd om me af te vragen welk plezier ik mezelf deed door beelden te koesteren die niet op de werkelijkheid gebaseerd zijn.
Vechten tegen de werkelijkheid is pijnlijk. En kost veel energie.
En pijn is als een magneet. Het trekt steeds meer negatieve gedachten en gevoelens aan, en maakt oude pijn wakker.
Moet ik een personage spelen dat veel verdriet en pijn heeft, met een levensgeschiedenis waardoor je zeker weet dat het nooit meer goed met haar komt? Geen probleem. U vraagt, ik lever. Ik ken de route.
Gelukkig ken ik ook de weg terug.
Vanaf het moment dat ik ons wisselvallige weerbeeld als het normale uitgangspunt nam, werd het rustig in mijn hoofd. Geen pijn. Geen vermoeidheid.
Vandaag startte de dag droog en bewolkt. Het fijne van vlak bij het strand zijn is dat je ernaartoe gaat, ook zonder dat de zon hoog aan de hemel staat. En dat je er zo achterkomt dat het heerlijk is om bijna het hele strand voor je alleen te hebben. Dat de zee prachtig ruist in de stilte. Dat het warm is in augustus, ook als het bewolkt is. En dat elke minuut dat de zon even doorbreekt, een heerlijk en verwarmend moment is.
En dat het een cadeau is als er ‘s avonds onverwacht een paar uur zon is, die je kunt meemaken omdat je in een paar minuten bij zee bent.
Als ik iets wil onthouden van deze vakantie, is het me niet te verzetten tegen de werkelijkheid.
Niet als het om het weer gaat.
Niet als het om de stemming en het gedrag van mijn kinderen gaat.
Niet als het om mijn werk gaat.
Niet als het om vriendschappen en relaties gaat.
Wat er is, is het uitgangspunt.
Van daar verder.
Liked this post? Follow this blog to get more.