We schaffen huiswerk voor kinderen af.
Huis is thuis. En daar leef je. Daar moet je veilig zijn. Vrolijk. Gelukkig. Geliefd. Vrij.
Niet voor niets is het woord “overwerk” uitgevonden. Dat is werk dat je doet buiten de uren die voor werk bestemd zijn.
Huiswerkuren zijn overuren.
En niet voor niets is het begrip work-life balance in zwang gekomen.
Huiswerk verstoort de work-life balance.
Hoe kom ik bij deze wens? Mijn middelbare schooltijd ligt al geruime tijd achter me. Ik ben zelfstandig ondernemer en verantwoordelijk voor mijn eigen work-life balance.
Ik heb twee kinderen.
Gisteren hoorde ik mezelf tegen mijn dochter zeggen dat het heel normaal is dat ze school niet meer zo leuk vindt. Dat heel veel kinderen school niet zo leuk vinden. Dat je daar veel dingen moet leren waar je nu nog niet zo makkelijk van kunt zien waar je ze voor nodig hebt. Dat het de kunst is je schooltijd zelf plezierig te maken. Bijvoorbeeld door leuke contacten met vriendinnetjes, vriendjes. En door veel aandacht te besteden aan de dingen die je wel leuk vindt, ook al zijn het misschien maar kleine dingen, verdeeld over de dag.
Ze knikte gedwee. Ogen nog vol verdrietigheid, omdat ze net voor zichzelf tot de conclusie was gekomen dat ze school niet meer leuk vindt. En weet wat voor problemen het kan opleveren als je niet naar school gaat.
En hoe lang ze nog voor de boeg heeft.
Dat verdriet stak mij aan.
Hoe kan het toch, dat we in al die jaren en met alle wijsheid, er nog niet in zijn geslaagd het onderwijs leuk en aantrekkelijk te maken voor de groep waarvoor het is bedoeld: kinderen?
Een van de bloggers in mijn omgeving schreef over zijn eigen (fictieve) dood en wat hij achterliet.
Er zijn kinderen die nooit oud worden. En wat heb je als kind dan met je leven gedaan? Heb je het beste uit jezelf kunnen halen? Ben je verrijkt? Ben je gegroeid, en dan bedoel ik niet alleen lichamelijk? Heb je geleerd om met jezelf om te gaan? En met anderen? Heb je genoten van alles wat de aarde te bieden heeft? Ben je lekker veel buiten geweest? Heb je genoeg ontdekt? Heb je kunnen uitproberen wat je allemaal kunt? Motorisch, psychisch? Met je ogen, je oren, je mond, je tong, je vingers en tenen, je spieren en ingewanden?
Het is des te treuriger omdat er heel veel onderwijsprofessionals zijn die van hun vak houden en het beste voor hebben met het onderwijs. En alle onderwijshervormingen ten spijt, zijn we nog niet beland in een situatie waarin kinderen snakken naar onderwijs; die dringen om het schoolgebouw binnen te mogen; die zich gezien, gehoord en geliefd voelen en in staat worden gesteld tot volle bloei te komen.
Daar gaat dit blogbericht niets aan veranderen.
Dit bericht gaat over een wens. En die wens is: schaf het huiswerk af. Wat er geleerd moet worden op de ernstig beperkte manier waarop dat nu gebeurt, dat moet maar binnen work-tijd. Life-tijd is voor thuis. En huiswerk hoort daar niet bij.
Over #WOT (Write On Thursday): http://www.met-k.com/2012/01/12/write-on-thursday-wot-2/
Liked this post? Follow this blog to get more.
persoonlijk heb ik wat moeite met je wens, al begrijp ik hem wel.
vooral als je verdriet in de ogen van je kind ziet
helaas zullen ze veel moeten leren en doen wat ze niet leuk vinden,
en niet alleen op school
ik vind het juist goed dat het gat tussen basis- en middelbare school niet zo groot meer is!
en ja genieten doe je oa thuis,
Weet niet of je huiswerk zomaar door kunt schrappen, want dat betekent dat je kind juist langer naar die vervelende school moet, omdat het geleerde toch ergens geleerd moet gaan worden… woordjes stampen, gaat niet vanzelf, net als het leren voor een tentamen of examen…
@Linda
@ Aline
Tja… de echte wens is natuurlijk dat leren leuk moet kunnen zijn. En de echte pijn is dat dat nog steeds niet gelukt is. Ondanks wat wij als mensen tot nu toe over leren hebben geleerd.
Loes,
Ik dreig zo’n oude zak te worden met steeds hetzelfde stokpaardje. En mazzel, dat interesseert me niks. Omdat dat stokpaardje het beste antwoord is op deze blog: We gaan aan realisme ten onder, we dromen te weinig.
Het realisme van de statistieken, de centen, de uren, de cijfers, de verantwoording, de (…). Enfin, vul het maar in.
De droom van leren zonder huiswerk. Ik stem voor! In de overtuiging dat het kan. Als je kinderen tenminste serieus durft te nemen. En als je de maatschappelijke roep om altijd maar meer durft te weerstaan!
Ik kan de wereld niet veranderen. Ik kan hier wel een belofte achterlaten. Een intentie. Als het mij ooit lukt om die leraar scheikunde te worden voor die VMBO klas, dan ga ik ervoor. Met jouw blog in het achterhoofd. Het periodiek systeem der elementen. Dat krijg ik er zonder huiswerk echt wel in.
Lang leve meester Steven! Ik zie ernaar uit.
Ik vind het een mooie wens. Een idealistische wens. Dat mag ik wel. Een beetje outside-of-the-box-denken. En natuurlijk heb je eigenlijk gewoon gelijk. Want wie heeft er verzonnen dat leren stom en saai moet zijn? Is dat dezelfde die verzonnen heeft dat werk voor veel mensen saai en geestdodend is? Is dat dezelfde die verzonnen heeft dat kinderen BINNEN DE LIJNTJES moeten kleuren? Is dat dezelfde die verzonnen heeft dat dingen verzinnen en durven te dromen eigenlijk maar onzinnig is, en dat je je tijd beter ‘nuttig’ kan besteden?
We weten toch ondertussen wel beter?
@Robert Uit mijn hart gegrepen!Dank!
Wanneer onderwijs aanstekelijk gegeven wordt en je als leerling ‘geraakt’ wordt door de vraagstukken en leerstof dan verdwijnt het saaie en verplichtende karakter van huiswerk volgens mij ook. Er is meer animo om thuis wat aan schoolhobby te doen door wat proefjes hier en wat expirementjes daar, uit te voeren. En met plezier een goed (studie)boek te lezen.
De kreet ‘Huiswerk afschaffen’ is een roep om een ander beleid. Een andere invulling. En waarom zouden we daar niet eens naar kunnen kijken? Niets zo funest als, ‘we hebben het altijd al zo gedaan’ of, ‘we hebben alles al eens geprobeerd’.
Blijf creatief zolang iets nog niet werkt zoals we het graag zouden zien.
@petepel Ja, leuk dat je het hebt over ‘geraakt’ worden. Brengt me bij een gesprek dat ik had met een onderwijzer van de basisschool van mijn kinderen. Dat ik als kind zelden gemotiveerd werd door dat dingen ‘nu eenmaal moesten’ en dat als ik ergens hard van ging werken, het meestal ging omdat ik het graag voor die leerkracht wilde doen. Contact. Wederkerigheid. Een relatie waarin de leerkracht investeerde en waarin ik dan graag ook investeerde. Dan werd het logisch om afspraken na te komen, plezierig om werk goed te doen, dan was een compliment of een goed cijfer iets waard.
En creatiever: ja graag.
Het moet toch mogelijk zijn om van dat suffe topotoetsen leren een leuk spel te maken? Alle kinderen in de klas zijn een plaats of een gebergte of een rivier. Ze gaan op de denkbeeldige landkaart in de klas staan, op de plek die ze vertegenwoordigen. En ze zoeken allemaal een leuk weetje op van de plaats of het gebergte of de rivier die ze “zijn.” Dat delen ze met elkaar, en daarna doe je ‘memory’. Wie was jij ook weer en o ja, jij had die kerk in jouw plaats waar Sinterklaas echt geweest is.
Nou ja.
Zoiets.
Prachtig idee! Ik ben al meteen verkocht. Topografiememory. Een spel-element in het leren, daar is volgens mij nog nooit iemand slechter van geworden.
Maar ja, de beste stuurlui zullen wel weer aan wal staan.
@petepel 🙂
http://3.bp.blogspot.com/_9__VRCiianA/SSHNYsbFHyI/AAAAAAAABWE/i6RkINpF_QQ/s400/stuurlui.jpg
Als de boot goed bestuurd wordt, hoeven de stuurlui niet aan wal te staan 😉
Ik dep eerst even een oogje droog met je welnemen. Het raakt me, omdat ik het verdriet en de frustratie ken. Van mezelf, lang geleden. En van mijn zoon, nu 13. School zou een voorbereiding moeten zijn op het leven. Je moeten opleiden om je leven te kunnen leiden, zowel qua normen en waarden als in de praktijk. En wat doet school? Eenheidsworsten afleveren. Als je niet tot de middelmaat hoort, maar er onder afvalt of er bovenuit stijgt, dan ben je de Sjaak. Ons systeem, brrrr. Ik ben voor scholen waar geleerd wordt, en waar je je schoolwerk doet en leert en maakt. Niks thuis, dat is de plek voor spel, voor samen, voor alleen, voor TV en computer, voor niet-school!
@Ruud
*reikt zakdoek aan*
Ja. Dat raakt me ook. De schoolpijn. Het systeem. En het gebrek aan ruimte voor paradijsvogels.
Helemaal eens.
Ik wilde leraar worden. Deed pabo. Omdat ik vond (en vind) dat het anders moet.
het kind heeft 1000 talen en we pakken er 999 af. (reggio emilia)
Het is me niet gelukt. Ik zag en kon wat met de individuele behoeftes van de kinderen. Ik kon niets met een klas van 30. En de verplichting de methodes er doorheen te jagen. ik ben vertrokken met een illusie minder. Maar ik blijf net als jij wensen.
vandaag een prachtig gesprek gehad met mijn dochter. Ook zij gaat in sommige lessen een beetje dood..
dus niet alleen huiswerk afschaffen, maar alle lessen die de dood in de pt zijn voor de interesses van de kinderen.
@ Jacob Jan Voerman
Wat oneindig jammer dat je je dromen niet kon waarmaken binnen het onderwijs.
Ja – daar kan ik me helemaal bij aansluiten: lessen die de dood in de pot zijn voor de energie, levendigheid en interesses van kinderen, mogen samen met het huiswerk afgeschaft.
Frappant hoe iets dat in klassieke zin ‘vrije tijd’ betekende, nu ‘leerplicht’ is. Jouw pleidooi om school (huiswerk) buiten de deur te houden om kinderen van hun vrije tijd te laten genieten, is treffend. Ergens is het onderijs ter ziele gegaan aan goede bedoelingen. Ik denk ook niet dat het stoppen met huiswerk deze ziel terugbrengt. Maar wellicht krijgt jouw wens onverwachte wendingen.
@Saskia Ja. Leerplicht. Goed dat je dat woord erbij haalt. Het zegt zoveel. Dank voor je reactie.
https://youtu.be/WVCTqgrFIPs