LOESWOUTERSON.NL
Master of Action Learning | Acteur | Coach | Schrijver
LOESWOUTERSON.NL
Master of Action Learning | Acteur | Coach | Schrijver

 

 

Vandaag las ik over een besluit van Staatssecretaris Dekker (onderwijs) om scholen te verplichten hun Citoscores te openbaren.

 

Onder het motto ‘transparantie’ wordt de suggestie gewekt dat er iets te ordenen valt, want als je lijsten met scores maakt heb je altijd een eerste en een laatste.

Op zich is er niets op tegen dat in de gaten wordt gehouden of scholen goed werk verrichten. De vraag is of we dat ‘goede werk’ dichterbij brengen door Citoscores van de kinderen die op de school zitten te publiceren en dus de illusie te wekken van onderlinge vergelijkbaarheid (goed-beter-best, slecht-slechter-slechtst). Scholen impliciet (want conclusies worden door ouders achter hun beeldscherm getrokken) afrekenbaar maken op de Citoscores van hun leerlingen, is net zoiets als werkgevers af te rekenen op de ziekteverzuimpercentages in hun bedrijf. Ja, ze hebben daar invloed op en nee, ze zijn niet overal verantwoordelijk voor. Als je werkgevers zou afrekenen op ziekteverzuim, denken ze wel drie keer na voor ze mensen die niet gezegend zijn met een sterk gestel in dienst nemen.
Het zou me dan ook niet verbazen als scholen binnenkort onder de vlag van allerlei bijzondere onderwijsvormen, wat zwakker ogende leerlingen of leerlingen die volgens de statistieken in een sociaal minder gunstig milieu leven, niet geschikt voor het ‘type onderwijs’ zullen gaan vinden en door willen sluizen naar scholen die niet zo gehaaid zijn om de zalmneusjes binnen te hengelen, of zich minder gelegen laten liggen aan Citoscores.

Citomania

Mooie term van een twitteraar (v) in mijn TL, toen ik over dit onderwerp tweette, omdat de beperking van ‘meten is weten’ helemaal zoek lijkt.
Mijn kinderen zijn door de jaren heen doodgegooid met Citotoetsen, mooi en eufemistisch ‘leerlingvolgsysteem’ genoemd. De 10-minutengesprekken worden gevuld met A tot en met E toetsuitslagen, grafieken en tabellen die je informeren of je kind op of onder het gemiddelde zit. En ja ook enkele scores over ‘sociale en emotionele ontwikkeling’. Maar die laatste scores vind je niet op websites van scholen of het ministerie.

De Citotoets wordt heel belangrijk gemaakt en dat heeft effect. Journaals (en niet alleen het Jeugdjournaal) berichten elk jaar weer dagenlang over De Citotoets als die wordt gemaakt. Wie wil, vindt lesstof voor jaren om zijn/haar kind ook buiten school voor te bereiden op het behalen van een hoge score.
De school van mijn kinderen was weken later dan andere scholen om de Cito Entreetoets (groep 7) af te nemen “om de kinderen de kans te geven nog wat langer te oefenen”. Wat bij een bezorgde ouder op de informatieavond de vraag deed opkomen: “Maar als het langer duurt voor we de uitslag hebben, hebben we dan nog wel lang genoeg de tijd voor bijlessen voor vakken waar ze minder goed op scoort?”
Ouders laten op sociale media weten over de spanning in huis rondom de Cito toets en twitteren de score van hun kind met de hashtag ‘trots’.
En zo diskwalificeren we ongemerkt al die kinderen die niet boven de 538 (havo-advies) uitkomen. Ook opgemerkt door een Trouw-lezeres die dit ingezonden stuk schreef:

NaamloosNaamloos2

Er is heel veel dat Cito niet meet.
Bij het laatste 10-minutengesprekje op school, waarbij de verschillende scores weer langskomen, zie ik een blad van een toets  die mijn dochter ‘fout’ heeft gedaan (onvoldoende). Ze moest een zin afmaken, die ongeveer zo gaat:
“De route is bekend, we kunnen hem nu….” en dan moet ze de zin afmaken door een keuze te maken uit 4 woorden. Het juiste woord is ‘uitstippelen’ (vermoed ik), van de andere 3 heb ik er nog 1 onthouden, die mijn dochter heeft gekozen: ‘verschrompelen.’.
Als ik onderwijzer was zou het me opvallen, deze keuze, en zou ik haar vragen hoe ze bij haar keuze komt. Maar ja, ik hoef het niet te vragen, ik snap haar meteen: de route is al bekend, dus waarom zou je hem nog uitstippelen? Weg ermee, in de prullenbak, en omdat weggooien er niet tussen staat, heeft ze voor verschrompelen gekozen.
Toetsen dwingen je tot aanpassing. Tot je gedachten, verbeelding en logica conformeren aan de Citologica.
Dat er uniformiteit is in dit soort dingen, om de boel een beetje te kunnen monitoren, nou ja, dat is dan nog tot daaraan toe. Dat kinderen al vanaf de kleuterklas in dit systeem worden geduwd, vind ik pijnlijk.
Als we scholen dan ook nog eens dwingen hun ‘resultaten’ kenbaar te maken, uitsluitend op basis van Citoscores, doden we elke esprit in het onderwijs.
Zullen we niet gewoon ‘s een geluksmeter instellen, een creativiteitsmeter, een holismeweegschaal of whatever, om te zien hoe levend of dood kinderen van school komen?

cito

Ik hoop dat er weer oog komt voor andere dingen, nadat we elkaar al marktwerkend kapot hebben gemeten.
Want ik zeg u, ik ben op veel dingen trots als het om mijn dochter gaat, maar de Citoscore komt op die lange lijst niet voor.
  

Liked this post? Follow this blog to get more. 

2 Responses
  1. Steven Gort

    Loes,

    Als gebruikelijk weer een scherp en raak / waar blog. Het is om diepdroevig van te worden. En heel hard achter het toetsenbord te gaan zitten huilen. Of schelden. Om zoveel onbenulligheid. Het valt zo’n ‘nieuws’ redactie van RTL nog niet eens te verwijten. Dat ze het spel op de wagen zetten met dat WOB verzoek. Wat trouwens ook al zo’n wanproduct is. Dat we een wet nodig hebben om openbaarheid (ie transparantie) van bestuur te ‘regelen’ is even triest.

    Ik hoop met jou dat de wal het schip gaat keren. Dat we in staat zijn om ons minder druk te maken over geld, crisis, banken en EU. Dat we ons nu eens echt gaan bekommeren. Met z’n allen. Om onze kinderen. Die wij nu massaal kapot maken in het onderwijssysteem.

    Gelukkig zijn jouw kinderen gezegend met een moeder die haar kinderen ziet. Voor hen vecht. Die met scherpe pen alhier beschrijft. Wat er echt mis is in dit land.

    Dank je wel.

Leave a Reply