Achterberg – Risico
September 2011 nodigde ik mensen uit hun verhaal te delen en dit door mij ‘teruggespeeld’ te krijgen via een video.
Hier staat de uitnodiging.
Jon Zegerius, die mij sinds enige tijd volgt op Twitter deed een verzoek. Hij stuurde mij het gedicht ‘Risico’ geschreven door Gerrit Achterberg.
Zijn verhaal: Achterberg beschrijft hier zo fraai hoe hij zowel overdag als ‘s nachts gekweld en achtervolgd wordt door de stormen in zijn geest. Hoe zwaar het is om te leven tussen anderen. Ik herken dat goed van bijvoorbeeld mijn vader, uit mijn jeugd in een getraumatiseerd gezin. Er is meer over te zeggen, maar dit ongeveer.
Liked this post? Follow this blog to get more.
Mooi gedaan Loes.
Je mond buiten beeld vind ik erg sterk. Het geeft de woorden extra kracht. Het donker en de wat onscherpe beelden doen recht aan de sfeer. Die nodig lijkt voor dit gedicht. Je hebt een zachtaardige stem. Ergens zou daardoor de echte kwelling kunnen ontsnappen. Je gitzwarte ogen in dit beeld voorkomen dat.
Knap. Een fijn stukje werk. Met aandacht en liefde gemaakt.
Raker dan Steven kan ik het niet verwoorden. Fascinerend span: die ogen en die stem. Ze vangen je als toeschouwer. Aangrijpend!
Als “aanvrager” zeer geraakt door deze vertaling in beeld en geluid. Het is een prachtig gedicht, maar nog nooit heeft het zó mooi geklonken. Dank je, Loes.
Lieve Loes, mooi gedaan. Beeld en tekst vallen samen. Prachtig gedicht ook, heb een bundel naast mijn bed liggen. “Het meisje en de trom’ is natuurlijk een van mijn favorieten… Maar ik herinner me ook “Vaarwel wereld, dit is de woestijn…” Opvallend dat gedichten die ik zo lang geleden gehoord heb nog steeds naklinken… Liefs, Joep